ประวัติความเป็นมาของโรงเรียนมัธยมปลายสตรีไทเปที่ 1

โรงเรียนมัธยมปลายสตรีที่1 แห่งไทเป (Taipei First Girls High School) หรือที่รู้จักกันในชื่อภาษาจีนว่า “北一女中” เป็นหนึ่งในโรงเรียนมัธยมปลายหญิงล้วนที่มีชื่อเสียงที่สุดในไต้หวัน โรงเรียนตั้งอยู่ในย่านป๋ออ้าย  ของเขตจงเจิ้งในไทเป ใกล้ทำเนียบทำเนียบรัฐบาลไต้หวัน และ“เป็นหนึ่งในหกโรงเรียนมัธยมปลายประจำจังหวัดเดิมของกรุงไทเป โรงเรียนแห่งนี้ก่อตั้งขึ้นในปี ค.ศ. 1904 โดยมีชื่อเดิมในยุคอาณานิคมของญี่ปุ่นว่า "โรงเรียนสตรีชั้นสูงแห่งที่ 1 ของรัฐบาลไทเป" (臺北州立臺北第一高等女學校)

 หลังจากสิ้นสุดสงครามโลกครั้งที่สองใน ค.ศ. 1945 ไต้หวันกลับคืนสู่การปกครองของสาธารณรัฐจีนในปี โรงเรียนได้เปลี่ยนชื่ออย่างเป็นทางการในวันที่ 12 ธันวาคมว่า "โรงเรียนมัธยมสตรีแห่งมณฑลไต้หวันไทเปที่ 1" (臺灣省立臺北第一女子中學) ในเดือนตุลาคม 1949 โรงเรียนได้เปิดการเรียนการสอนภาคค่ำ และต่อมาในเดือนสิงหาคม 1963 ได้มีการเปิดโรงเรียนสอนพิเศษสำหรับนักเรียนหญิงเพิ่มขึ้นมา จากนั้นในเดือนกรกฎาคม 1967 กรุงไทเปได้รับการยกระดับเป็นเมืองที่ขึ้นตรงต่อรัฐบาลกลาง ทำให้โรงเรียนเปลี่ยนชื่อเป็น "โรงเรียนมัธยมปลายสตรีที่1 แห่งไทเป (臺北市立第一女子高級中學) ส่วนการเรียนภาคค่ำก็ได้ถูกยุบอย่างเป็นทางการและในปี 2004 โรงเรียนแห่งก็มีอายุครบ 100 ปีพอดี

ตลอดระยะเวลากว่าหนึ่งศตวรรษที่ผ่านมา นักเรียนหลายหมื่นคนที่ได้เติบโตในรั้วโรงเรียนแห่งนี้ พวกเขาได้รับการศึกษาอย่างครบถ้วนสมบูรณ์ในทุกด้าน และมุ่งมั่นทำทุกสิ่งอย่างเต็มที่ พร้อมกับรักษาเกียรติยศไว้เสมอ ซึ่งปัจจุบันศิษย์เก่าหลายหมื่นคนได้กระจายอยู่ทั่วทุกมุมโลก สังคมที่นี่ผลักดันให้ผู้หญิงมีบทบาทสำคัญไม่แพ้ผู้ชาย และได้บ่มเพาะบุคลากรหญิงผู้มีความสามารถมากมาย ยกตัวอย่างเช่นในไต้หวัน คุณหลี่หย่งผิง (李永萍) อดีตผู้อำนวยการกองวัฒนธรรมกรุงไทเปและรองผู้ว่าเทศบาลกรุงไทเป คุณหวงฉิงเหวิน (黃晴雯) ประธานห้างโซโก้ และคุณจางเฉิงซิ่ว (張成秀) หัวหน้าเจ้าหน้าที่ฝ่ายการตลาดของบริษัทเดลต้า ฯลฯ

สิ่งหนึ่งที่ทำให้โรงเรียนมัธยมปลายสตรีที่ 1 แตกต่างจากโรงเรียนส่วนใหญ่คือชุดเครื่องแบบ ในขณะที่โรงเรียนอื่นๆ มักจะเป็นชุดเสื้อสีอ่อน แต่ที่นี่เป็นเสื้อเชิ้ตสีเขียว ที่โดดเด่นและเป็นเอกลักษณ์ ส่วนท่อนล่างจะใส่กระโปรงพลีทสีดำหรือกางเกงขายาวสีดำตามฤดูกาล

 เสื้อเครื่องแบบสีเขียวนี้มีที่มาจากปีค.ศ. 1952 เมื่อผู้อำนวยการเจียงเสวียจู (江學珠) ได้เสนอให้ใช้เสื้อสีเขียวแทนเสื้อสีขาวที่ใช้กันทั่วไปในโรงเรียนอื่นๆ เพื่อความปลอดภัยของนักเรียน แต่ในช่วงแรกครูหลายคนก็ไม่เห็นด้วย โดยให้เหตุผลว่าสีเข้มเกินไปและดูไม่สวยงาม ผู้อำนวยการเจียงจึงตัดสินใจให้มีการลงคะแนนเสียงระหว่างคุณครูจากทั้งสองวิทยาเขต ซึ่งในอดีตมีวิทยาซินเตี้ยนด้วย ตอนนี้ปิดตัวลงไปแล้ว ผลการลงคะแนนออกมาชนะ และนั่นคือที่มาของชุดนักเรียนสีเขียว ปัจจุบัน ชุดเครื่องแบบสีเขียวก็ได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของโรงเรียนมัธยมปลายสตรีที่ 1 ไปแล้ว โดยนักเรียนจึงมักถูกเรียกกันว่า “小綠綠” และโรงเรียนก็ได้มีชื่อเล่นว่า “綠園” หรือว่ารั้วโรงเรียนเขียวไปโดยปริยาย

อีกหนึ่งสิ่งที่สร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียนคือวงโยธวาทิต กองเกียรติยศ และคัลเลอร์การ์ด  ซึ่งภาษาจีนเรียกรวมกันว่า “樂儀旗隊” เป็นชมรมที่มีชื่อเสียงที่สุดของโรงเรียนเลยค่ะ การแสดงของพวกเธอไม่เพียงแค่ได้รับความสนใจอย่างมากในไต้หวันเท่านั้น แต่ยังเคยได้รับเชิญไปแสดงในต่างประเทศหลายครั้ง เช่น ในขบวนพาเหรด Rose Parade ปี 2023 ที่สหรัฐอเมริกา และมักจะถูกเชิญให้ไปแสดงในพิธีเปิดงานวันชาติที่จัตุรัสหน้าทำเนียบประธานาธิบดีด้วย การแสดงที่น่าประทับใจและกระบวนการฝึกซ้อมที่เข้มงวดของพวกเธอ ได้สะท้อนให้เห็นถึงวินัยและความสามารถของนักเรียนไต้หวันได้อย่างดีเยี่ยม

คลิปวิดีโอวงโยธวาทิต กองเกียรติยศ และคัลเลอร์การ์ด งาน Rose Parade : https://www.youtube.com/watch?v=Xqayx1xstcM

คลิปวิดีโองานวันชาติปี 2024 : https://www.youtube.com/watch?v=Yxfmrkgt8Xg

ระบบพี่รหัส-น้องรหัส

ที่นี่มีระบบ "พี่รหัส-น้องรหัส" ที่เป็นเอกลักษณ์ค่ะ โดยนักเรียนในแต่ละชั้นปีจะผูกสัมพันธ์กันด้วยเลขที่บัตรนักเรียน 4 หลักสุดท้ายที่เหมือนกัน และพี่รหัสจะเป็นฝ่ายไปตามหาน้องรหัสที่เพิ่งเข้าเรียนใหม่ และทำหน้าที่แนะนำวิธีให้น้องรหัสให้ปรับตัวเข้ากับชีวิตในโรงเรียน คอยดูแลซึ่งกันและกัน ซื้อน้ำซื้อขนมให้ บางคนถึงขั้นเป็นเพื่อนสนิทกันเลยก็มี บางครั้งสายสัมพันธ์ที่เริ่มต้นจากตัวเลขไม่กี่หลักนี้ก็สามารถพัฒนาไปเป็นมิตรภาพที่ยาวนานตลอดชีวิตได้

 ปันยรื่อ (班日) 

จัดขึ้นเดือนละครั้ง โดยน้องนักเรียนชั้น ม.ปลาย ปี 1 จะเป็นคนจัดงานและเชิญพี่ๆ กลับมาที่ห้องเรียน โดยกิจกรรมหลักพี่รหัสและน้องรหัสจะสั่งอาหารและเครื่องดื่มจากนอกโรงเรียนมาเลี้ยงกัน班日มักจะถูกกำหนดตามลำดับของห้องเรียน เช่น "วันห้อง孝" (孝班日) จะตรงกับวันที่ 2 ของทุกเดือน

เพื่อนร่วมโต๊ะ (桌友)

ก่อนที่โรงเรียนมัธยมปลายสตรีที่ 1 จะยกเลิกหลักสูตรภาคค่ำ นักเรียนภาคกลางวันและภาคค่ำจะเรียกกันว่า "เพื่อนร่วมโต๊ะ" (桌友) เพราะพวกเขาใช้โต๊ะเรียนร่วมกัน นักเรียนหลายคนมักจะเขียนกระดาษโน้ตทิ้งไว้ในลิ้นชักโต๊ะเพื่อแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องการเรียนและเรื่องราวในชีวิตประจำวันกับเพื่อนร่วมโต๊ะของตัวเอง แม้ว่านักเรียนภาคกลางวันจะเก็บหนังสือเรียนไว้ในลิ้นชักโต๊ะเรียน และนักเรียนภาคค่ำจะมีตู้เหล็กที่ระเบียงสำหรับเก็บหนังสือเรียน แต่เพื่อนร่วมโต๊ะที่สนิทกันก็จะแบ่งพื้นที่ในลิ้นชักโต๊ะเรียนให้ใช้ร่วมกัน เพื่อความสะดวกในการเรียน นักเรียนจึงมักจะทิ้งกระดาษโน้ตหรือขนมเล็กๆ น้อยๆ ไว้บนโต๊ะให้เพื่อน